22 Janar, 1458: Era e Dimrit dhe Era e Luftës

Era e ftohtë e janarit depërton thellë në dhomën time, duke ngrirë çdo gjë përveç zjarrit që digjet me zjarr në oxhak. Flaka kërcënon dhe kërcen, sikur të pasqyronte shpirtin tim, të ndarë midis shpresës së brishtë dhe ankthit të thellë. Jashtë, Kruja fjet në një gjumë të thellë dimëror, i mbuluar me një shtresë të bardhë dëbore. Por ky qetësi gënjeshtar nuk fsheh realitetin e ashpër të luftës që na rrethon. Janë muaj të gjatë që turqit, me numrin e tyre të madh dhe me forcën e tyre brutale, kanë tentuar ta shkelin këtë tokë të shenjtë, por deri më tani, falë Zotit dhe guximit të ushtarëve të mi të devotshëm, ata kanë dështuar.

Sot, ndërsa shikoja nga dritarja, mendja ime u kthye prapa në betejat e shumta që kemi zhvilluar. Më kujtohen pamjet e tmerrshme të fushave të gjakosura, të mbushura me kufomat e të rënëve, miq dhe armiq. Më kujtohen të bërtimat e luftës, zhurma e shpatës që godet, dhe jehona e frikës në sytë e ushtarëve të mërbuar. Por së bashku me këto kujtime të tmerrshme, vijnë edhe kujtimet e triumfit, të momenteve kur kemi shkelur forcat e armikut dhe kemi mbrojtur tokën tonë.

Një mendim i veçantë më ka ndjekur gjatë gjithë ditës së sotme: besëlidhja me Venedikun. Një marrëveshje e rëndësishme, pothuajse e domosdoshme për të garantuar mbijetesën tonë. Por sa e brishtë është kjo besëlidhje! Venediku, i zënë në betejat e veta, nuk mund të na ofrojë ndihmën e pa kufizuar që ne kemi nevojë. Ata janë të interesuar në tregtinë e tyre, në pasuritë tona, por a do të ndihmojnë me zemër dhe shpirt kur ne të jemi në nevojë? A do të na lënë të mbytemi në gjakun tonë kur turqit të sulmojnë sërish?

Një tjetër çështje që më shqetëson thellë është furnizimi i ushtrisë. Dimri i gjatë dhe i ashpër ka bërë të vështirë sigurimin e ushqimit dhe veshjeve për ushtarët e mi të lodhur. Në këtë kohë të vështirë, çdo grurë dhe çdo copë leshi janë thelbësore për mbijetesën. Duhet të gjej një mënyrë për të menaxhuar këtë situatë, për të siguruar se ushtria ime nuk do të dobësohet nga uria dhe i ftohti.

Pastaj janë zërat e rebelëve, ata që kanë humbur besimin te lufta, që kërkojnë paqe, edhe nëse kjo do të thotë dorëzim. Të gjithë e dimë se çfarë do të thotë dorëzimi para turqve. Dorëzimi do të thotë fundi i fesë sonë, shkatërrimi i kulturës sonë, skllavëria e popullit tonë. Unë nuk mund ta lejoj këtë. Duhet t'i bind ata të mos dorëzohen, të luftojnë për çlirimin e vendit tonë. Por si t'i bind? Ata janë të lodhur, të zhgënjyer, të humbur.

Edhe pse betejat e shumta kanë lënë shenja të thella mbi trupin tim, lodhja fizike zbehet krahasuar me lodhjen shpirtërore. Pesha e përgjegjësisë së mbajtjes së shpresës së të gjithë popullit shqiptar është e padurueshme. Çdo natë, para se të fle, kujtoj fytyrat e të rënëve, familjet e tyre të vetmuara, dhe përpjekja për të mbrojtur vendin tim më peshon si një mal.

Megjithatë, nuk kam kohë për t'u zhytur në dëshpërim. Duhet të veproj, të mendoj strategji të reja, të gjej aleatë të rinj. Në këtë luftë të gjatë dhe të ashpër, çdo ditë është një betejë e re, dhe unë duhet të jem i përgatitur për çdo sfidë. Dua të besoj se Zoti është me ne, dhe se kjo luftë e gjatë do të marrë fund me fitoren tonë. Shpresoj të shoh një ditë ku shqiponja dykrenare do të fluturojë lirisht në qiellin e atdheut tonë të çliruar, një ditë ku paqja do të mbretërojë në këtë tokë të shenjtë. Deri atëherë, do të luftoj deri në frymën e fundit.